Ας μη βρέξη ποτέ
το σύννεφον, και ο άνεμος
σκληρός ας μη σκορπίση
το χώμα το μακάριον
               'που σας σκεπάζει.

  Ας το δροσίση πάντοτε
με τ' αργυρά της δάκρυα
η ροδόπεπλος κόρη`
και αυτού ας ξεφυτρώνουν
                       αιώνια τ΄άνθη.

  Ώ γνήσια της Ελλάδος
τέκνα` ψυχαί 'που επέσατε
εις τον αγώνα ανδρείως,
τάγμα εκλεκτών Ηρώων,
                         καύχημα νέον`

  Σάς άρπαξεν η τύχη
την νικητήριον δάφνην,
και από μυρτιάν σάς έπλεξε
και πένθιμον κυπάρισσον
                      στέφανον άλλον.

  Αλλ' αν τις απεθάνη
δια την πατρίδα, η μύρτος
είναι φύλλον ατίμητον
και καλά τα κλαδιά
                      της κυπαρίσσου.

  Αφ' ου εις του πρώτου ανθρώπου
τους οφαλμούς η πρόνοος
φύσις τον φόβον έχυσε,
και τας χρυσάς ελπίδας,
                          και την ημέραν`

  Επί το μέγα πρόσωπον
της γης πολυβοτάνου,
ευθύς το ουράνιον βλέμμα
βαθυσκαφή εφανέρωσε
                          μνήματα μύρια.

  Πολλά μεν σκοτεινά`
φέγγει επ' ολίγα τ' άστρον
το της αθανασίας`
την εκλογήν ελεύθερον
                         δίδει το θείον.

  Έλληνες, της πατρίδος
και των προγόνων άξιοι`
Έλληνες σείς, πώς ήθελεν
από σάς προκριθείν
                         άδοξος τάφος;

  Ο Γέρων φθονερός,
και των έργων εχθρός,
και πάσης μνήμης, έρχεται`
περιτρέχει την θάλασσαν
                     και την γην όλην`

  Από την στάμναν χύνει
τα ρεύματα της λήθης,
και τα πάντα αφανίζει.
Χάνονται η πόλεις, χάνονται
                     βασίλεια, κ' έθνη`

  Αλλ' ότε πλησιάση
την γην οπού σάς έχει,
θέλει αλλάξειν τον δρόμον του
ο Χρόνος, το θαυμάσιον
                       χώμ σεβάζων.

  Αυτού, αφ' ου την αρχαίαν
πορφυρίδα, και σκήπτρον
δώσωμεν της Ελλάδος,
θέλει φέρειν τα τέκνα της
                        πάσα μητέρα.

  Και δακρυχέουσα θέλει
την ιεράν φιλήσειν
κόνιν, και ειπείν` Τον ένδοξον
λόχον, τέκνα, μιμήσατε,
                       λόχον Ηρώων.