---

«Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων».

Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πως θ' αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή.
«Πλην Λακεδαιμονίων», μα φυσικά.
Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται για να τους οδηγούν
και για να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας.
’λλωστε μια πανελλήνια εκστρατεία
χωρίς Σπαρτιάτη βασιλέα γι' αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
Α βεβαιότατα «πλην Λακεδαιμονίων».

Είναι κι αυτή μιά στάσις. Νοιώθεται.

Έτσι, πλην Λακεδαιμονίων στον Γρανικό·
και στην Ισσό μετά·
και στην τελειωτική την μάχη, όπου εσαρώθη
ο φοβερός στρατός
που στ' ’ρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
που απ' τ' ’ρβηλα ξεκίνησε για νίκην,
κ' εσαρώθη.

Κι απ' την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη,
την περιλάλητη, την δοξασμένη
ως άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη:
βγήκαμ' εμείς·
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας.

Εμείς· οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς, οι Σελευκείς,
κ' οι πολυάριθμοι επίλοιποι Έλληνες
Αιγύπτου και Συρίας,
κ' οι εν Μηδία, κ' οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν,
ως τους Ινδούς.

Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα!

1931